Met de lente voor de deur, gaat kunstenaarscollectief ZUHAUSE op 1 maart het land uit: met hun eigen kunstbus reizen zij door heel Europa, op zoek naar verhalen, over de ander en de menselijkheid. Het kunstenaarscollectief, opgericht in december 2017, is dan ook altijd bezig met de 'Survival of the Misfit': de onaangepasten in onze samenleving. Welke plekken zullen er bezocht worden, hoe is het project tot stand gekomen en wat worden de uitkomsten van het project? We praatten met de ZUHAUSE-leden Mirjam van Dijk (1991) en Élénie Wagner (1990).

Op de stoep vlakbij mijn huis is een mysterieuze tegel geplaatst met een QR-code erop. Als ik naar buiten kijk kan ik hem nét zien. Al fietsend in de stad heb ik er nog eentje gespot en ik ben hopeloos nieuwsgierig. Waar zijn die dingen voor? Op een zonnige zondag besluit ik dan toch maar op onderzoek uit te gaan. Ik loop naar de tegel en kijk even om mij heen. Er is geen begeleidende tekst, niet op de grond en ook niet in de omgeving. Alleen een QR. Geïntrigeerd scan ik de tegel en er opent zich een site met de titel: Space Invaders.

Hoe vang je de levensduur van het universum in één kunstwerk? Dat is wat de Zweedse kunstenaar Lennart Grebelius zich af moet hebben gevraagd voordat hij aan zijn 20 Billion Years begon. Het werk bestaat uit 2.000 boeken met ieder 500 bladzijdes. Op iedere bladzijde staan dan weer 20.000 kleine stipjes, waarvan ieder één jaar symboliseert vanaf het ontstaan van het universum tot het uitdoven van de zon (verwachte datum: over ruim vijf miljoen jaar). Al deze boeken, gebonden in steeds lichter wordend grijs linnen, staan naast elkaar in een boekenkast, en creëren een aanzicht dat zowel overweldigend groot als bizar klein aandoet wanneer je bedenkt welke tijdsspanne Grebelius heeft geprobeerd te visualiseren. 

Sinds een jaar of drie werkt de afdeling Kunstgeschiedenis van de Rijksuniversiteit Groningen samen met het Universitair Medisch Centrum Groningen, om artsen in opleiding kennis te laten maken met kunst. Dat gebeurt niet (alleen) omdat het een fijne activiteit is, maar omdat het kijken naar kunst de jonge artsen kan helpen een betere dokter te worden. Kunstspot ging naar een lezing voor het KNMG van prof. dr. Ann-Sophie Lehmann, hoogleraar Kunstgeschiedenis, om hier meer over te weten te komen.

Als je een vluchtige blik op Instagram werpt, lijkt het alsof iedereen een succesvolle urban creative is die zijn of haar passie volgt en daar diens beroep van heeft gemaakt. We zien alleen de hoogtepunten maar hoe staat het met de rest van het verhaal? Kunstspot was benieuwd hoe het mensen vergaat ná de (kunst)academie. Waar lopen ze tegenaan? Hoe is het écht om van je passie je beroep te maken? Hebben social media écht een plaats binnen een kunstenaarspraktijk? In het tweede artikel van deze reeks staat Irene Veltman (1991) centraal. Zij studeerde in 2013 af aan Academie Minerva en vertelt over haar ervaringen in de wereld na de academie.

Het is maar goed dat Groninger kunstenaars ook buiten onze provinciegrenzen exposeren. Zo kom je tenminste nog eens ergens. Neem nou Kunstruimte Wagemans in het Friese plaatsje Beetsterzwaag, gesitueerd in een oud schooltje dertig minuten buiten Stad, alwaar schilder Thijs Jansen (Groningen, 1986) werken toont die hij tussen 2008 en 2018 maakte. Jansen had in 2013 nog een solotentoonstelling in het Drents Museum en won in 2011 de Gerrit van Houten Prijs. We kregen een exclusieve rondleiding van deze Groninger realist: 'Bij alles wat ik verzin denk ik: op welke manier kan ik dit het beste in beeld brengen én het er tegelijkertijd vanzelfsprekend uit laten zien?’

De aardbevingen die de provincie Groningen de laatste decennia teisteren kunnen je moeilijk zijn ontgaan. Minder bekend is misschien dat de gasboringen, aardschokken, en alle emotionele en financiële gevolgen daarvan ook hun sporen hebben nagelaten in de kunst. Kunstgenootschap Pictura riep kunstenaars daarom op om bestaand of nieuw werk over de situatie in te sturen voor de tentoonstelling Bevings, en laat nu maar liefst 120 werken van 80 kunstenaars zien.

Van installaties en collages tot tekeningen, sculpturen en poëzie, het is er allemaal in Pictura’s statige pand aan het Martinikerkhof. Één motief valt op: scheuren en barsten spelen een hoofdrol in veel van de werken, vaak als symbool voor de materiële en mentale schade veroorzaakt door de bevingen, soms ook als methode op zichzelf. Kunstspot sprak met vier kunstenaars die de scheur op uiteenlopende manieren terug laten komen in hun werk. Hoe en waarom verhouden zij zich tot de aardbevingsproblematiek?