Het is inmiddels algemeen bekend dat mensen niet al te lang blijven stilstaan voor een kunstwerk; gemiddeld kijken we 15 tot 30 seconden. Maar wat zien en denken we als we als we er wat langer voor gaan zitten? Omdat het gebouw van het Groninger Museum dit jaar 25 jaar is geworden, gingen we voor de verandering in plaats van voor een kunstwerk in het museum zitten, op een koude oktoberdag ruim een half uur buiten het museum doorbrengen.

Dit jaar wordt het gebouw waarin het Groninger Museum huist vijfentwintig jaar oud. Het excentrieke gebouw is tegenwoordig niet meer weg te denken uit het stadsbeeld van Groningen. Maar dat was vijfentwintig jaar geleden wel anders. Het nieuwe gebouw van het Groninger Museum bracht toen veel teweeg, zelfs al voordat het überhaupt in de steigers stond. Er waren felle reacties op het museum; voorstanders, maar vooral ook tegenstanders van het gebouw. Niet gek voor een gebouw waarvan de toenmalige directeur van het Groninger Museum, Frans Haks, zei dat hij iets wilde bouwen dat ‘in vakkringen met afschuw bekeken zou worden’. Kunstspot dook in de archieven en zocht naar de reacties op het Groninger Museum vijfentwintig jaar geleden.

Vijfentwintig jaar geleden voltooide de bouw van het huidige Groninger Museum, ontworpen door Alessandro Mendini. Wat toen als een schokkend ontwerp werd gezien, is inmiddels iconisch geworden. Ik neem je mee door het utopia dat Mendini heeft neergezet en vertel over de ideeën erachter.

Het Groninger Museum staat bekend om zijn kleurrijke voorkomen, zowel van buiten als van binnen. Maar is het je wel eens opgevallen dat een dieprode muur bij een volgend bezoek ineens een frisgroene tint kan hebben? Dit polychrome muurbeleid stamt van de hand van Frans Haks, onder wiens leiding het Groninger Museum in 1995 werd geopend. Haks hield niet van wit, en dus kreeg alles kleur, en bovendien moesten die kleuren ook steeds weer kunnen veranderen. Wat voor verhalen gaan er schuil achter deze lagen verf? Als de muren in het museum zouden kunnen praten, dan zouden ze je deze weetjes toefluisteren over hun wel en wee in de afgelopen 25 jaar. 

Wanneer vele verliezen elkaar opvolgen en je wereld lijkt in te storten, sta je voor een keuze. Of je kwijnt weg in het duister of gaat door tot het licht weer begint te schijnen. Het gebeurde Sven Hartmut Sleur (Leer, 1975) nadat hij zowel zijn broertje, vader, zijn huwelijk als zijn baan verloor. Toch heeft hij deze rampspoed weten te veranderen in voorspoed. Een op zolder verborgen analoge camera gaf Sleur een ingeving: ‘Fuck it, ik word fotograaf!’. De expositie Skyscape in Wall House #2 maakt ons nieuwsgierig. Hiervoor heeft Sleur namelijk 365 dagen lang de Groningse luchten in beeld gebracht. Wat zit er achter deze beelden?

Je hebt misschien al aankondigingen van het aankomende kunstevenement After Hiroshima; Cultural Responses to the Atomic Bomb voorbij zien komen. Een hele week (7 tot 13 september) aan evenementen die allemaal draaien om de atoombom. Nou denk je misschien: waarom is er in vredesnaam een evenement over de atoombom? Wat heeft de atoombom met kunst te maken? En waarom hier, in Groningen? Goede vragen, met hieronder de antwoorden, en een aantal redenen om er naartoe te gaan.

Noorderzon bestaat uit een experimentele theatervoorstelling bezoeken met je vrienden, biertjes drinken aan de vijver, hossen in een bootje voor het Dok én voor het eerst dit jaar: gratis films kijken in het prinsentheater bij CinemaMinerva. De Groningse kunstacademie selecteerde drie korte films van afstudeerders en een potpourri van korte fragmenten om vrijdag 23 en zaterdag 24 augustus van 16 tot 23.30 uur en zondag 25 augustus van 13 tot 18 uur doorlopend te presenteren. De drie hoofdfilms zijn De Bohemen van Julian Verkerk, een korte documentaire van Hanif Amini en de 18 minuten durende film Sediment van Vida Kasaei (1990), waarin zij met een poëtische vertelling naar de stemmen zoekt van drie generaties Nederlandse en Iraanse vrouwen. Kunstspot sprak Kasaei over haar film en de inspiratie voor haar werk.