Schommelen door de Groningse A-kerk. Net zo hoog proberen te komen dat ik met mijn voeten het dak kan raken. Of zelfs verder, er doorheen. Dat is iets wat ik normaal gesproken niet doe, maar tijdens de tweede editie van Playground: Virtual Reality in het Groninger Forum aan het Hereplein kon ik dat woensdagavond 9 december meemaken. Een digitale speeltuin vol apparaten en computers waar de mogelijkheden van deze techniek zelf uit te proberen waren. Voor buitenstaanders ongetwijfeld een lachwekkend gezicht, maar voor mij een belevenis die ik niet snel ga vergeten.
Stel je een stoel voor met dikke touwen aan de zijkant die je kunt beet pakken, net als op een echte schommel. Met een virtual reality-bril (oculus rift) op en een koptelefoon waande ik mij op een schommel in die kerk. Met uitleg van de maker werd ik op weg geholpen en zwierde ik, na een paar keer heen-en-weer bewegen, net als vroeger heerlijk door een kerk. Volledig afgesloten van de buitenwereld. In mijn buik hetzelfde gevoel als in een achtbaan. Wel buikpijn en zweethanden na afloop. Een pretpark is bijna overbodig.
Alexander Klöpping-gevoel
Dat klinkt allemaal heel interessant en boeiend. Ik voelde mij dan ook voor het eerst van mijn leven een soort nerd, een Alexander Klöpping die Matthijs van Nieuwkerk in de Wereld Draait Door de laatste technische snufjes uitlegt,maar dan wel eentje zonder wiskunde in z'n pakket en met dyscalculie. Ik bleek er een avond zonder te kunnen.
Net uit de touwen van de schommel beland ik op een krukje. Weer de koptelefoon en de VR-bril op. In een oogwenk zit ik in een ruimte wat een schilderij van Van Gogh zou kunnen zijn. Ik kijk om mij heen en zie de verfstreken van de grootmeester. Het bekende stoeltje uit de slaapkamer in Arles, ik kan het bijna aanraken. De felle kleuren vullen de kroeg. De lampen in de kamer geven penseel-achtige lichtschijnselen af. Een fel groene biljarttafel in het midden. Naar voren lopen kan door mijn ronde bolkrukje naar voren te bewegen, zo krijg ik te horen. Tenminste dat zou moeten kunnen, als de bluetoothverbinding zou werken.
Sterren aanraken
Verderop in de ruimte staat een grote stapel houten stoelen. Op de bovenste kun je zitten. Erachter een grote ventilator die het effect van de wind moet nabootsen. De vrouw die voor mij op de stoel zit, houdt met beide handen de stoel stevig vast. In de beschrijving lees ik dat ik het genoegen heb met Der Grosse Gottlieb. Een virtueel diorama (kijkdoos) dat het verhaal vertelt van de acrobaat Gottlieb die een toren bouwde om de sterren te bereiken. Een uitdaging voor als je hoogtevrees hebt dus.
Als ik de stoel op klim en wederom de bril opzet, overvalt mij een machtig gevoel. Ik zit op die stapel stoelen die in de virtuele wereld boven bergen en wolken uittorent. Een felle ster uit de hemel lijkt naar mij te knipogen. Een koele bries in mijn nek. Hier kan ik nog wel even blijven zitten.
Naast de pretpark-achtige ervaringen biedt de playground ook een serieuze kant van het VR-spectrum. Dat merkte ik bij de Zspace monitor van Hewlett Packard. Daar werden 3D-tecniek Virtual Reality en augmented reality met elkaar gecombineerd. Met die techniek is het onder andere voor doktoren mogelijk virtuele lichaamsdelen ‘op te pakken’ en van alle kanten te bekijken. Ik voelde mij even een professor uit een futuristische film.
Commander Keen
Mijn eerste computerervaring was de PC van mijn vader die destijds ruim duizend gulden kostte. Nu zoveel jaar later zijn floppy’s, diskettes en zelfs cd-roms achterhaald en hoor je er niet meer bij als je geen IPad hebt. ,,Als dit nu al mogelijk is, wat is er over dertig jaar dan niet mogelijk?”, hoor ik een bezoeker in de rij zeggen. Ik denk hetzelfde, maar denk met weemoed terug aan spelletjes als Tetris of Commander Keen. Lekker eendimensionaal. Toch, als er een editie drie komt van deze speeltuin ben ik er bij. Ik ben fan.
Tekst: Walter de Boer
Foto’s: Ilse Noordhof