Wanneer je Arnold Odermatts (1925) filmische zwart-wit foto’s van autowrakken voor het eerst tegenkomt in een galerie of museum, verwacht je misschien dat dit het werk is van een kunstenaar met een goede neus voor een concept. Achter de beelden van de Zwitserse fotograaf schuilt echter een heel ander verhaal: Odermatt maakte zijn foto’s in dienst van de politie.
In 1948 sloot hij zich aan bij het politiecorps van Nidwalden, waar hij foto’s begon te maken van verkeersongevallen die als bewijs zouden kunnen dienen – iets wat op dat moment nog niet gebeurde in Zwitserland. Zo bouwde hij over de jaren een enorm archief op met daarin een boel wonderlijke beelden. Het idee van twee op elkaar geknalde auto’s suggereert misschien chaos, maar Odermatts haarscherpe foto’s doen sereen en gestileerd aan, vaak ontdaan van iedere menselijke aanwezigheid. De kalme Zwitserse bergen en meren die in veel van de foto’s voorkomen, contrasteren in hun stilte sterk met het agressieve beeld van het autowrak. Het maakte Odermatts fotografie spannend en verrassend, al viel dat zijn collega’s niet echt op.
Pas in 1990, toen Odermatt al met pensioen was, ontdekte zijn zoon, regisseur Urs Odermatt, het archief op zolder. Hij zag direct de esthetische waarde van zijn vaders werk in. Die waardering werd breed gedeeld: in 2001 was Odermatts werk te zien in het Zwitserse paviljoen van de Biënnale van Venetië. Het kan verkeren.