In 1943 schoof Ray Johnson een ansichtkaart door een brievenbus. Dit was niet zomaar een kaart, maar het begin van een kunstbeweging die bekendstaat als mail art, post-kunst. Kleine werken van verschillende materialen die door een brievenbus passen, en als kunst worden gezien op het moment dat ze verzonden zijn.
Het gaat dus niet over de Mona Lisa-kaart uit de museumshop, maar uit zelfgemaakte werken. Door kunst via de post te zenden kon iedereen meedoen en werden de voorwaarden van de musea en andere instituties ontweken. Hierdoor was er een gevarieerd aantal mail artists, samengebracht onder Johnson’s New York Correspondance School, met leden over de wereld.
De mail art werd een manier om correspondentie te onderzoeken: Johnson noemt dit “een manier om een bericht over te brengen, of een soort idee, aan iemand die niet 'verbaal' is; het is niet een confrontatie van twee mensen. Het is een object dat waarschijnlijk geopend wordt in privacy, en de boodschap wordt bekeken. Je kijkt naar het object en afhankelijk van hoe geïnteresseerd je bent, komt het direct op je over wat er is.”
Ook werden er stempels, postzegels, enveloppen en andere werken gemaakt. Met de uitvinding van de e-mail en sociale media als nieuwe communicatievormen worden er steeds minder poststukken verzonden. De mail art wordt dan ook beschouwd als de voorganger van de net art, een stroming van internetkunst. Mail art blijft echter kleinschalig actief.