Krol is als fotograaf geïntrigeerd door het Groningse stadsleven en vooral door de mensen in de stad. Op een authentieke manier maakt hij de stad opnieuw zichtbaar. In zijn werk legt hij Groningse daklozen vast. Dit doet hij door zich te richten op de individuele persoon. Hij wil deze mensen een gezicht geven: “Daklozen zijn net als jij en ik, gewoon mensen.”
"Over dit soort fotografen wordt heel makkelijk gezegd dat het aasgieren zijn"
Bij binnenkomst in de synagoge in de Folkingestraat valt zijn oog direct op een werk van Mathieu Willcocks. Het is een fotoserie waarbij vluchtelingen in een krakkemikkig bootje een gevaarlijke zeetocht maken, op zoek naar een beter leven in Europa. Twee te water geraakte mannen worstelen in paniek tijdens de reddingsactie. Het is een gruwelijk beeld, ethisch voelt het raar om van deze afschuw een foto te maken. Krol: “Over dit soort fotografen wordt heel makkelijk gezegd dat het aasgieren zijn, ze gieren op de ellende van anderen. Deze foto kan niet gemaakt worden zonder deel te nemen aan de ellende. Het enige verschil is dat hij een camera heeft en misschien een telefoon in geval van nood. Dit soort fotografen spelen hoog spel, zij nemen een enorm groot risico. Het is niet te vergelijken met een 112-fotograaf die voor twintig euro achter een ambulance aan fietst. Willcocks heeft heel veel voorwerk gedaan om op een boot met vluchtelingen terecht te komen."
Wachten op het juiste moment - in Libië en in Groningen
“Als fotograaf heb je de kans om dingen zichtbaar te maken, een foto an sich liegt niet. Mijn fotografie heeft veel te maken met integriteit, respect, eerlijkheid maar ook heel erg met geduld, wachten op het juiste moment. In bijvoorbeeld Libië, met kogels die je om de oren vliegen, is dat wachten wel erg zwaar.”
We lopen naar een werk van Tomas Munita en zien een vrouw in een taxi op weg naar Santiago de Cuba. De fotograaf heeft op de achterbank gezeten en heeft haar emotie met een sterke blik in haar ogen weten vast te leggen. Krol: “Dit is kunst. De fotograaf heeft gewacht op het juiste moment.” Ook Krol heeft als fotograaf veel geduld, soms loopt hij wel vier uur over straat zonder een foto te maken. “Ik besteed veel tijd aan het opbouwen van relaties, aan vertrouwen en mijn contacten. Dit heeft opgeleverd dat ik nu unieke foto’s kan maken. Als voorbeeld mijn foto van iemand die harddrugs gebruikt, dit kan alleen maar op basis van integriteit en vertrouwen. Je leert de meerwaarde van fotografie kennen als je iemand in zijn natuurlijke houding kunt vastleggen”.
“Deze mensen fotograferen omdat ze het moeten doen vanuit de kern van hun bestaan.”
Verderop in de expositie – die overigens tegelijkertijd in 99 steden in 44 andere landen te zien is – kijken we naar de voeten van een overleden man. Een van de vele heftige beelden in de tentoonstelling. Krol: “Fotograaf zijn is niet vergelijkbaar met een gewone baan, deze mensen fotograferen omdat ze het moeten doen vanuit de kern van hun bestaan. Ik kan ook niet uitleggen waarom ik al drie jaar foto’s maak van daklozen. Ik denk dat dit ook sterk geldt voor deze persfotografen.”
Buiten de synagoge neem ik afscheid van Krol. Hij loopt vervolgens naar de hoek van de straat om een praatje te maken met een vrouw die De Riepe aan het verkopen is.
De World Press Photo-tentoonstelling is tot en met 10 december 2017 dagelijks te bezoeken. Elke donderdagavond is een verdiepingsprogramma.
Eind januari 2018 wordt Joram Krols werk geëxposeerd in het UMCG. Een voorproefje van zijn werk vind je op zijn Facebookpagina.
Tekst: Marije Schrage
Foto's: Sander van der Bij