Eind september 2016 spraken we vier eerstejaarsstudenten Autonome Beeldende Kunst over hun verwachtingen, dromen en inspiratiebronnen. Inmiddels zit hun eerste studiejaar er bijna op en is het tijd om de balans op te maken: hoe hebben Bas, Daniel, Berber en Ingrid hun eerste jaar op Academie Minerva beleefd? Zijn hun verwachtingen uitgekomen? En hebben ze nog tips voor aspirant-kunststudenten?
“Omdat ik niet wist wat ik moest verwachten, werd ik elke keer weer opnieuw verrast met wat er mogelijk was.” - Bas
Bas van Delden (22)
Het gonst in Minerva, locatie Zuiderdiep. Er is net een tekenmarathon in de grote hal geweest, studenten lopen in en uit, houtskool op de grond. Bas is er zichtbaar op z’n gemak. “Ik denk dat ik gewoon veel opener ben geworden en veel meer mezelf kan zijn. Ik zit hier op mijn plek.” Dat heeft ertoe bijgedragen dat hij performance als kunstvorm heeft ontdekt dit jaar. “Met een theatermaakster hebben we een week lang allerlei oefeningen gedaan om ons helemaal over perform-angst heen te helpen. Ik heb er puur uit nieuwsgierigheid voor gekozen en daar ben ik mee doorgegaan.”
In de studio die hij deelt met andere eerstejaars laat Bas zijn werk zien: schilderijen, een fiets waar een camera achterop kan worden gezet en een videowerk. Het heeft volgens hem geholpen dat hij geen verwachtingen had toen hij aan de kunstacademie begon: “Ik wist gewoon niet wat mij te wachten stond hier, en ik dacht: ik ga niet oordelen, maar gewoon doen en gewoon beginnen.” Dat is ook de tip die hij heeft voor aspirant-eerstejaars: “Laat het op je af komen. Omdat ik niet wist wat ik moest verwachten werd ik elke keer weer opnieuw verrast met wat er mogelijk was.”
En of hij dat hardlopen heeft kunnen volhouden dit jaar? “Ik train nu vier à vijf keer per week, in plaats van drie keer. Dat vraagt gewoon veel tijd. Ik probeer het te combineren door het hardlopen te filmen, dat is allemaal in proces.”
“Het hele jaar lang heb ik dingen gedaan die ik me niet had voor kunnen stellen.” - Daniel
Daniel Alsina-Santos (20)
Ook Daniel had geen vooropgezet plan toen hij aan de kunstacademie begon. “Ik ging er volledig blind in. Ik had niet echt een plan, behalve dat ik wel een soort aantrekkingskracht tot schilderen had aan het begin van het jaar.” Net als Bas is Daniel er helemaal ingedoken. “Houtsnijden was wel cool, het duurt wel lang, maar het is het wel waard. Dat zou ik wel meer willen doen op grotere schaal. We hebben ook sculpturen van metaal gemaakt. Ik hou wel van die ambacht-dingen. Ik ben ook bezig met video’s bewerken, dat is best wel goed gelukt.” Had hij kunnen denken dat hij zulke uiteenlopende technieken zou leren? “Ik had niet verwacht dat ik een installatie of video’s zou maken. Ik had verwacht dat ik nog steeds foto’s zou maken, maar dat doe ik helemaal niet zoveel meer. Het hele jaar lang heb ik dingen gedaan die ik me niet had voor kunnen stellen.”
Wat Daniel wel mist, is meer aandacht voor het ondernemerschap. “Ze hadden ons misschien in het eerste jaar ook meer mogen voorbereiden op het afstuderen, meer over het ZZP-bestaan. Dat mis ik wel echt. Wat kun je doen om geld te verdienen? Hoe kun je overeind blijven? Dat is gewoon wel heel belangrijk, maar het lijkt niet bij kunst maken te horen.” Ook zou hij wel meer structuur willen: “Ik vind het wel chill, al die vrijheid, maar soms mis ik gewoon wat vaste momenten in het rooster voor het typen van verslagen en meer theoretische dingen, zoals kunstonderzoek en beeldbeschouwing. Dat moet nu allemaal tussendoor. Ze zeggen wel: het is je eigen verantwoordelijkheid als je komt, het ligt allemaal in je eigen handen. Dat is wel fijn, maar ook wel tricky.”
“Je hebt de mogelijkheid om alles te doen, maar daar moet je wel het type voor zijn.” - Berber
Berber van der Veer (20)
Anders dan Bas en Daniel had Berber wel hoge verwachtingen van het eerste jaar. Ze vertelt: “Ik dacht altijd dat ik naar de kunstacademie wilde en je weet natuurlijk nooit hoe een opleiding is voor je. Ik ging het gewoon proberen en achteraf was het gewoon niet mijn soort opleiding.” Na een half jaar is Berber gestopt met studeren. “Ik heb meer structuur nodig, en ik dacht dat er meer ruimte voor theorie zou zijn, dat viel een beetje tegen. Ik snap heel goed dat Minerva voor veel mensen goed past, want ze willen dat je alles probeert, je wordt volledig in het diepe gegooid en je hebt de mogelijkheid om alles te doen, maar dat paste niet bij mij. Ik ben gewoon dat type niet.”
Ook het maken van werk binnen de context van een opleiding ging Berber moeilijk af. “Ik moest bij Minerva dingen maken en alles werd beoordeeld, daar had ik ook een beetje aversie tegen. Hoe kun je kunst nou beoordelen? Dus ik ben minder gaan maken. Heel raar, maar de Academie heeft een averechts effect gehad om mij.” Nu ze is gestopt hoopt ze weer meer werk te gaan maken. Berber heeft zich nu ingeschreven voor de opleiding kunstgeschiedenis aan de universiteit. “Ik miste de boeken op Minerva, om de kunsten te waarderen moet je de achtergrond ook kennen, vind ik. De context maakt kunst juist mooi.”
Berber geeft als tip mee: “Je moet erop voorbereid zijn dat je veel vrijheid krijgt en je moet daar zelf een structuur in vinden. Je moet bereid zijn dingen te durven die je niet zomaar zou doen, je moet alles vastpakken wat langskomt. Het hele gebouw staat tot je beschikking. Dat moet je natuurlijk wel kunnen. Sommige mensen kunnen daar beter tegen dan anderen. Als je dat niet kan wordt het heel erg moeilijk.”
“Je mag zelf bepalen wat je doet, maar het gaat er wel om dat je je bewust bent van je keuzes.” - Ingrid
Ingrid in der Maur (45)
Terug in dezelfde hal van Minerva, locatie Zuiderdiep. Een vrouw schiet met een geweer op een gigantische sculptuur van gaas en gips. Op de sculptuur wordt een video geprojecteerd, uit de speakers klinkt harde muziek. Het is onderdeel van het afstudeerwerk van Ingrid. "Ik vond het afgelopen jaar fantastisch, echt geweldig. Je kunt er heel veel uithalen. Als je wilt, dan is er zoveel mogelijk. En als je gretig bent, daar houden ze natuurlijk van. Je mag zelf bepalen wat je doet, maar het gaat er wel om dat je je bewust bent van je keuzes.”
Wat ze aan het begin van het jaar wel lastig vond was het tempo van het curriculum: “Het jaar is opgedeeld in vier blokken van elk acht weken. Dus na één blok is het: jammer dan, laat maar zien wat je hebt en het volgende blok ga je weer naar iets heel anders. Dus dan moet je loslaten waar je net een beetje lekker in zit.” Ook was ze niet gewend om in aanwezigheid van anderen haar werk te maken: “Meestal zit je ergens in je eentje te klooien en dingen uit te proberen, ik moest er erg aan wennen dat je dan samen in een werkruimte zit. Maar nu ben ik het gewend en maak ik me daar meer los van. Het contact met andere studenten maakt een fijne sfeer, een open mindset van respect en behulpzaamheid. In je bubbel zitten, dat moet je afleren. Het gaat erom dat je je openstelt.”
Tekst: Karlijn Vermeij
Foto's: Sander van der Bij