Naar inhoud

Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.

Special: Academie Minerva

De afstudeerders van Academie Minerva 2020 #2 | Jordanka Waiyaki en Aleksandra Winslow

Door: Regina Zwaagstra, 26 juli 2020

Ook in deze geïsoleerde tijden staat er bij Academie Minerva een nieuwe lichting klaar om hun opleiding af te ronden en de wereld in te trekken. Dit keer zonder zomerexpositie, maar met een serie wisselende exposities in Minerva, vanaf 2 september. Kunstspot sprak een paar van deze studenten over hun bijzondere afstudeerperiode en afstudeerwerken. Aflevering twee: Jordanka Waiyaki (1998) en Aleksandra Winslow (1993).

Momenteel werken jullie aan jullie afstudeerwerken. Hoe komen die er uit te zien?

Aleksandra Winslow: “Ik werk aan een live interactieve dj-performance in een ruimte waar je kan dansen en jezelf en de ander kan verkennen. Er zullen schermen zijn waarop elementen uit de natuur getoond worden, best wel microscopisch. Het lichtspel zal er ook zeker zijn, een alternatieve club-situatie binnen een kunstruimte.” 
Jordanka Waiyaki: “Ik zie een zintuiglijke ervaring voor me: een ruimte die erg zacht is, met geuren, eten en thee. In deze ruimte kunnen mensen ontspannen en slapen als ze willen. Het is mijn taak om hen kalmer te maken. Door iets met al je zintuigen te ervaren, word je je meer bewust van je lichaam.”
Werk van Aleksandra Winslow

Het klinkt alsof dat erg comfortabele ruimtes zijn. Wat voor rol speelt het comfort of de heling in jullie werk?

Winslow: “Voor mij gaat helen over het herverbinden met je spirituele kant en het ervaren van iets anders dan het alledaagse en profane. Geluid kan je naar een andere plaats brengen, met andere emoties. Het kan erg bevrijdend zijn voor degene die het hoort. Geluid kan de luisteraar beïnvloeden en draagt een bewustzijn met zich mee. Het kan je verbinden voorbij het sensuele, psychologische en intellectuele, het kan je naar een extatische staat brengen en je blokkades en complexen opheffen. Ik herinner me dat toen ik het eerst in Groningen aankwam, ik me alleen voelde. De muziek was als therapie voor me: ik begon clubs te bezoeken. Eerst danste ik nauwelijks, maar toen ik doorhad dat niemand me kon zien in het donker, begon ik wild te dansen.”
Waiyaki: “Mijn werk is ook erg spiritueel, maar voor mij is het psychologische ook heel belangrijk: als je niet weet hoe die twee met elkaar verbinden, kun je erg verdwalen. Ik wilde iets toevoegen aan wat Aleksandra zei over clubben. Mensen kunnen zich wild gedragen, alsof ze kinderen zijn. Mijn idee van helen is het terugkeren naar die jonge versie van jezelf, de persoon die je echt bent. Door meditatie kan je terugkeren naar je ‘standaard zelf’ en jezelf worden.”
Een tekening van Jordanka Waiyaki

In de quarantaine was er erg veel ruimte. Hielp dit jullie om terug te komen naar jullie ‘jongere zelf’?

Waiyaki: “Ik realiseerde me dat ik erg veel druk op mijzelf had gezet voor de quarantaine. De wereld ging te snel voor mij. Maar toen de quarantaine begon, moest iedereen langzamer leven. Ik was niet meer raar, iedereen realiseerde zich dat ze te snel gingen. Vrienden kwamen naar mij en zeiden dat ze door bleven gaan, zonder te stoppen of te reflecteren. Ik realiseerde dat deze sloomheid gewoon natuurlijk voor mij is. Ik voel me veel beter, alsof ik niet meer de gekke ben.”
Winslow: “De quarantaine voelde zorgeloos aan, alsof je niet je leven hoefde te timen. Ik begon meer mijn yoga-routine te volgen: ik had geen excuses om dat niet te doen. Ook volgde ik online helers en psychologen op Instagram. Het ging over zitten en de tijd nemen voor jezelf. Ik ben gewend mezelf te straffen als ik niet doe wat ik gepland had. Maar aan het eind van de dag realiseer ik me dat het geen zin heeft om zo hard voor jezelf te zijn.”
Still uit een video van Aleksandra Winslow

Jordanka begon aan Minerva als schilder en Aleksandra als fotograaf. Wat bracht jullie naar ruimtelijker werk?

Winslow: “Voor mij is het visuele erg belangrijk, daar kom ik niet van weg. In het begin maakte ik omgevingen voor de foto’s, koos ik de kleuren en plaatste ik daar mensen in. Nu is het meer een omgeving die je zelf kan betreden. Ik wil mensen welkom laten voelen, wat laten dansen, hen zelfs een beetje geïrriteerd laten voelen. Ik doe nog steeds fotografie en video - ik stel me de installaties en situaties voor met mensen erin - en wil er foto’s in maken.” 
Waiyaki: “Ik zie mijzelf nog steeds als een schilder: Elke keer als ik klaar met iets ben, wil ik weer een schilderij maken. Toen ik begon aan Minerva moest ik vanaf nul beginnen. Ik wilde werk maken met kwetsbaarheid en emotie, maar dat werkt niet zo goed met schilderijen omdat je maar tien seconden naar een schilderij kijkt. Het moeilijke van kunst is dat mensen het op hun eigen manier interpreteren. Terwijl je een schilderij maar kort bekijkt, herinner je je dingen als je een ruimte of installatie betreedt: je leert de kunstenaar kennen.”
Zelfportret van Jordanka Waiyaki

Het voelt alsof jullie een rol van heler aannemen in deze ruimtes. Wat betekent het om er een te zijn?

Winslow: “De heler is binnenin elk persoon. Om dit potentieel te bereiken, heb je wat begeleiding nodig. Soms is het moeilijk om jezelf te helen met je eigen kennis. Dan kan je naar een leraar gaan en de heler van buitenaf accepteren. Dan pas kan je jezelf en anderen helen. Voor mij is het erg belangrijk, deze aanpak van het accepteren van een leraar.”
Waiyaki: “Dit doet me denken aan mensen die verlicht zijn en guru’s bezoeken. Die geven je een onvoorwaardelijke acceptatie. We leven in een constante staat van zelfhaat, zonder dat we daar zelf bewust van zijn. Als je naar een heler gaat, geef je je over en keer je terug naar jezelf.”
Winslow: “Het gaat niet alleen over leren, maar ook over ontleren.”
Waiyaki: “Precies, al onze ‘persoonlijkheden’ zijn eigenlijk een soort toneelstukken. Ik weet eigenlijk helemaal niet wie ik ben. Door te helen, kan je erkennen dat je het niet weet.”
Winslow: “Jij bent in het lichaam. Als mensen bijvoorbeeld naar God zoeken, gaan ze naar sinten. In het einde helpen deze je herinneren dat je deze verbinding met God al die tijd al had. Je bent bedekt met zoveel lagen en maskers. De heler helpt je je dichter bij jezelf te brengen. Het was er altijd al. Er zal een moment zijn, waarop je denkt, dit leven was een droom, misschien wordt ik wakker- Oh!”
Waiyaki: “Volgens mij zoekt iedereen naar dat moment.”
Werk van Aleksandra Winslow

Vanaf september zal Minerva de afstudeerwerken tonen. Kunnen we jullie werk ergens in de zomer bekijken? En wat zijn jullie plannen voor daarna?

Winslow: “Het werk zelf, met de mogelijkheid te ervaren, wordt  getoond op de afstudeershow. In de tussentijd, in de zomer, zal ik nieuwe muziek uitbrengen die ik heb geschreven.
Waiyaki: “Daar heb ik eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht! Ik wil meer video’s gaan maken. Ik heb mijn scriptie in vlog-vorm gemaakt en ik vond het proces van filmen en editen erg fijn om te doen. En sinds ik drie jaar oud ben zal ik eindelijk weer buiten het onderwijssysteem mijn eigen persoon zijn. Het gevoel van dit onbekende is erg spannend.”
Winslow: “Ik zal ook buiten dit systeem zijn waarin ik al zo lang ben geweest! En nu is er eindelijk een nieuw hoofdstuk, een vervolg van het verhaal.”
Het werk van Jordanka Waiyaki is te zien van 6 - 10 september 2020 in de koepelzaal van Academie Minerva aan de Praediniussingel in Groningen. Meer informatie is te vinden op www.academieminerva.nl/en/events/2238/tales-of-the-unseen.
Ben je benieuwd naar meer werk van de makers? Op Waiyaki's YouTube-kanaal vind je verschillende video-werken en op Winslow's website vind je haar thesis en recent fotowerk.