Naar inhoud

Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.

Special: Academie Minerva

De afstudeerders van Academie Minerva 2020 #4 | Beatriz Carvalho en Celina Vogensen

Door: Dinnis van Dijken, 3 september 2020

Ook in deze geïsoleerde tijden gaat het afstuderen door en bij Academie Minerva staat er een nieuwe lichting klaar om hun opleiding af te ronden en de wereld in te trekken. Dit keer zonder zomerexpositie, maar met een serie exposities in Minerva zelf, getiteld Tales of the Unseen. De expositie loopt vanaf 2 september tot en met 12 december 2020, met iedere week werk van andere kunstenaars. Kunstspot sprak een paar van deze studenten over hun bijzondere afstudeerperiode en afstudeerwerken. Aflevering vier: Beatriz Carvalho (1998) en Celina Vogensen (1996). 

Wat gaan jullie op de eindexamententoonstelling laten zien?

Celina Vogensen: "Mijn scriptie heet 'How to Play A Board Game' en mijn afstudeerwerk is The No Name Town. Daarin presenteer ik een bordspel dat het concept van spelen beproeft. Elk bordspel bestaat uit een boek met de titel 'How to Play'. Verder zijn er twee sets met zelfgemaakte speelkaarten, twee dobbelstenen, één informatieblad en één scorekaart. Veel van wat er gebeurt in het spel gaat over het spelen met woorden met verwijzingen naar kunst en citaten over kunst. Het bevat tekeningen van mijn hand en ook veel persoonlijke inzichten die te maken hebben met kunst. Het spel refereert aan veel bordspellen, maar tegelijkertijd naar niets specifieks. In tegenstelling tot de meeste spelletjes is er in dit werk geen expliciet doel waarvoor je speelt. Daarmee wil ik graag het publiek uitdagen om zich vrij te voelen om het spel te spelen of benaderen zoals ze dat zélf willen. Veel in het spel is ook weer een reflectie op wat het idee van spel inhoudt. Het draait vooral om het idee van spel als een handeling, als een mentale oefening of als een manier om verschillende concepten of objecten met elkaar te associëren."
Beatriz Carvalho: "Het werk waar ik mee afstudeer heet Appearance 0.2. Het is een performance waarin ik 'onschuldige' beelden presenteer op een locatie met een beladen betekenis. In dit geval gaat het om een tekening die ik maakte toen ik vijf jaar oud was en die ik enorm heb uitvergroot. In Brazilië deed ik een soortgelijke performance waarbij ik mijn tekening plaatste voor een boerderij van een voormalige president dat gekocht is met smeergeld. Natuurlijk is de situatie in Groningen anders, maar het is niet alsof hier geen politieke of morele problemen zijn. Ze zijn gewoon minder zichtbaar.
 
"Veel van mijn kunstpraktijk draait om het idee van 'onschuld' en of er ook zoiets bestaat als 'artistieke onschuld'. Het gaat niet om het analyseren van wat dat nou precies inhoudt, maar om het onderzoeken van hoe je onschuld kan inzetten om dingen als moraliteit aan de kaak te stellen. In mijn scriptie praat ik daarom ook over het 'activeren van onschuld' of het 'bewapenen van onschuld'. Normaal is onschuld een staat van puurheid en heeft het een esthetiek die eigenlijk iedereen kan herkennen. Ik denk eigenlijk dat we de staat van onschuld vooral als kinderen ervaren, omdat we dan nog niet op de hoogte zijn van de morele waarden van onze maatschappij. We kunnen als volwassene nooit meer ervaren zoals we het ooit hebben ervaren, maar we kunnen het nog wel herkennen en dát is een hele krachtige ervaring die je als kunstenaar kan inzetten."

De coronacrisis sloeg toe juist op het moment dat het afstuderen in volle gang was, wat voor een impact heeft dat op jullie afstuderen gehad?

Vogensen: "Het was best zwaar voor mij om eerlijk te zijn, maar ik voelde mij wel heel erg op mijn gemak bij mijn docenten om zulke gevoelens ook te kunnen uiten. Dat alles nu online moest was ook wel handig voor mij omdat je dan minder vaak fysiek naar de academie aanwezig hoeft te zijn. Daar tegenover staat natuurlijk wel dat je daarmee ook de toegang verliest tot verschillende werkplaatsen die je vaak nodig hebt om je werk te kunnen maken.
 Wat daarnaast een grote impact op mij heeft gemaakt is dat normaal gezien het afstuderen een manier is om afscheid te nemen en dat is ons nu een beetje ontnomen. Het idee dat ik ineens sommige mensen nooit meer fysiek zal zien raakte mij behoorlijk. Maar ik voelde mij heel bevoorrecht met de tutoren die wij hadden. Ze waren er echt voor ons en stelden ons continue gerust over de hele bijzondere situatie waarin wij ons allemaal bevonden."
Carvalho: "Net als het hele schoolsysteem moest ik mij op dezelfde manier aanpassen: opnieuw evalueren wat mijn ideeën waren over de noodzaak om ergens fysiek aanwezig te zijn en wat ik eigenlijk van mijn tutoren verwachtte. Want hoe vaak en wanneer heb je eigenlijk een tutor nodig? Vreemd genoeg had ik dankzij het online lesgeven nu meer toegang tot mijn docenten dan ik normaal had. De docenten hadden eveneens moeite om ineens over te moeten stappen naar online onderwijs, maar onze tutoren waren heel bereid om er voor jou te zijn wanneer je het maar nodig had."

Wat zijn jullie toekomstplannen?

Carvalho: "Ik ga een stage lopen bij NEST om tentoonstellingen en dergelijke op te bouwen. Daarna wil ik mij binnen mijn kunstenaarspraktijk focussen op artistic research."
Vogensen: "Ik wil uiteindelijk een master gaan doen, maar om eerlijk te zijn weet ik niet of dat direct na het afstuderen wil doen. Het belangrijkste is is dat ik verbonden wil blijven met de kunstwereld, op wat voor manier dan ook." 

 Het werk van Beatriz Carvalho is te zien van 2 - 5 september en het werk van Celina Vogensen van 14 - 19 september 2020 in de koepelzaal van Academie Minerva aan de Praediniussingel in Groningen. Meer informatie is te vinden op https://www.academieminerva.nl/en/events/2238/tales-of-the-unseen.