De 150 bachelors van Academie Minerva en de masters van het Frank Mohr Instituut zijn druk bezig met afstuderen deze maand, met als klap op de vuurpijl de eindexamenexposities eind juni in de Suikerfabriek. Waar studeren zij mee af, wat hebben ze geleerd in de afgelopen jaren en wat gaan zij doen als ze straks klaar zijn? We beginnen deze reeks met Irene Berdine de Boer (1994), masterstudent FMI, richting schilderkunst.
“Voor de eindexpositie ben ik van plan om nog wat nieuw werk te maken. Ik ben bezig met een serie op groot formaat, dat worden er drie naast elkaar en op de andere muur een paar andere recente werken werken die ik al heb gemaakt. Hoe ik het nu voor me zie, is een hoekopstelling, gelijk aan die in mijn studio. Ik ben zo'n tien uur per dag bij het Frank Mohr, we koken vaak samen en af en toe kun je bij elkaar binnenlopen en afstand nemen van het werk. Als iedereen actief bezig is, werkt erg motiverend.
Er zitten veel dubbele lagen in mijn werk. Ik houd ervan als het op het eerste gezicht aantrekkelijk is en wat snel een intens effect geeft qua kleur- en materiaalgebruik, maar door de combinaties onbekend terrein wordt. Het mag van mij net een beetje wringen, dat het niet helemaal duidelijk is waar je naar kijkt. Het materiaal vormt altijd het eerste uitgangspunt. Stoffen en kleuren kies ik in kleding- en stoffenwinkels, modewinkels en op straat, vanuit een soort gevoel van comfort, dat ik het dichtbij me wil hebben. Ik vind het interessant om aspecten uit straat- en popcultuur in te brengen in het serieuze vlak van de schilderkunst. Daardoor ontstaat een soort tijdsopname van wat er nu gebeurt.
"Ik vind het interessant om aspecten uit straat- en popcultuur in te brengen in het serieuze vlak van de schilderkunst."
De link naar mode zat er altijd al wel in. Vooral de fascinatie voor stofuitdrukking en textuur. Het gaat mij meer om de taal en visie van de mode, niet dat het draagbaar moet zijn. Zo heb een tie-dye T-shirt dat ik op Venice Beach heb gevonden als uitgangspunt genomen voor een werk. Ik ben mijn doek gaan benaderen alsof het een tie-dye shirt was, door het op te knopen, te behandelen en in te schilderen. Ook heb ik het doek niet opgespannen, om te laten zien dat schilderkunst ook maar gewoon textiel is. Een soort zelfbewustzijn van het materiaal.
Ik kom net terug van een uitwisseling met OTIS (Otis College of Art and Design) in Los Angeles. Tijdens een studio visit met Folkert de Jong wees hij me erop dat mijn werk in de traditie van die van de Amerikaanse westkust paste, of ik daar niet heen zou willen? Ik had zelf ook de wens om een exchange te gaan doen en heb toen zelf OTIS benaderd of zij mij wilde hosten. Zij hebben een heel groot mode departement en ik heb er les en advies gekregen van o.a. Judie Bamber, Carole Caroompas en Renee Petropoulos. Los Angeles als stad was heftiger dan ik had verwacht. Het gevoel van een soort excitement en dreiging tegelijkertijd. Mensen waarschuwden me wel: wees als het lukt binnen voor het donker is, niet alleen gaan wandelen. Daardoor moest ik veel meer plannen dan dat ik gewend ben, een heel andere manier van werken. Ik heb vier werken in Los Angeles gemaakt die ik opgerold heb meegenomen en waarvan ik er een paar ga exposeren."
"Het eerste wat ik ga doen als ik klaar ben, is op zoek gaan naar een studio."
"Ik heb heel veel zin in de eindexpositie. Vooral die grote werken, daar heb ik al een tijd een plan voor en ik kijk er echt naar uit om dat te realiseren. Ik weet nog niet goed wat ik moet verwachten als ik klaar ben. Na de bachelor ben ik in één keer doorgegaan naar de master, dus dat ‘zwarte gat’ heb ik nog nooit gehad. Ik ben niet heel bang, want ik denk dat er wel mogelijkheden liggen. Het eerste wat ik ga doen is op zoek naar een studio, zodat ik kan blijven werken. Ik verwacht niet dat ik stil kom te liggen, als ik mezelf een beetje ken. Die residentie in Los Angeles heeft veel vertrouwen gegeven. Zoiets lijkt een droom, en dat het werkelijk kan gebeuren is een duwtje in de rug geweest. Als je heel lang aan iets werkt, is er veel mogelijk. En een beetje geluk hebben.”
Tekst en foto Irene: Karlijn Vermeij
Werken Irene: Peach Para (2017), Zoom Cheetah (2018)