Naar inhoud

Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.

Kunst kijken

Clash #01 | Botsing tussen elektronische muziek en hedendaagse kunst

Door: Karlijn Vermeij, 31 mei 2017

Vrijdagavond, ergens in de ondergrondse parkeergarage aan het Boterdiep. Tussen de geparkeerde auto’s staat een groep mensen te kijken naar een levensgrote helikopter van karton en hout, geplaatst op een lege parkeerplaats van ongeveer 6 bij 2 meter. Even verderop draait een stokbrood schokkerige rondjes op een broodrooster. Het is nogal een surreële situatie: midden in de stad, in de koude galmende stilte van een garage, kijkend naar allerlei installaties zonder de gebruikelijke informatiebordjes, witte muren of suppoosten. 

Het is precies waar de organisatoren van Clash op uit zijn: 'Clash is een festival waarbij je onderdeel bent van een vervreemdende botsing tussen elektronische muziek en hedendaagse kunst' is te lezen op hun website. De locatie van de openingsexpositie van Clash #01 belooft alvast veel goeds voor Clash XXL, het festival dat op 1 april 2018 zal plaatsvinden in het oude Zeefgebouw op het Suikerunieterrein; parkeergarages en een oude fabriekshal laten zich uitstekend lenen voor experimenten op het gebied van hedendaagse kunst. 

Om er weer een beetje in te komen (de laatste Clash vond plaats in 2011) zijn een aantal tussenstops op weg naar 2018 georganiseerd, waarvan de eerste (Clash #01) 26 mei plaatsvond. Met muziek van Colin ‘Kyteman’ Benders en DJ collectief 030303 en beeldende kunst van Dragan Glamočić, Hannes Andersson, Lee McDonald en Bert Scholten. Kunstspot was bij deze lang verwachte wederopstanding van de soms spannende, soms grappige, maar altijd interessante verbinding tussen clubnacht en expositie.

De kartonnen helikopter van Lee McDonald

Misschien denk je bij kinetische kunst vooral aan de speelse machines van Jean Tinguely of aan de verfijnde mobiles van Alexander Calder, en niet per se aan een helikopter van karton en hout die om zijn eigen as kan draaien. Dit gevaarte van de uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige Lee McDonald heeft eveneens in een basis in de principes van 'kinetic art'. Als een wetenschapper onderzoekt de kunstenaar hoe mechanische processen reageren op bepaalde objecten en materialen, dit alles vertaald naar gigantische sculpturen en installaties van gevonden materialen. En inderdaad, de kunstenaar kijkt redelijk onbevreesd toe terwijl het houten onderstel van zijn Chopper verstrikt raakt in een electriciteitssnoer of wanneer het besturingsmechanisme even moeilijk doet. Het gaat McDonald immers meer om het testen en het onderzoeken van het materiaal dan om een geslaagde vlucht. 

Brood in de hoofdrol bij Dragan Glamočić

Naast de gigantische heli van McDonald staan enkele kleinere, maar niet minder grappige, installaties van de Groningse uitvinder/kunstenaar Dragan Glamočić verspreid over enkele lege parkeerplekken. Zo ligt een stokbrood op een toaster te draaien, terwijl verderop een stokbrood verticaal op een kaiserbroodje staat en daarnaast een pistoletje op een liggende speaker staat te dansen. Geintrigeerd door de werking van de installaties vergeet je haast hoe absurd ze eigenlijk zijn. De werken komen voort uit de gedachtenexperimenten van Glamočić over de wisselwerking tussen het analoge en het digitale. Ook in deze installaties komt het aspect van beweging en de ongebruikelijke materialen terug, evenals de op handen zijnde ondergang van de installatie (zij het na een lang beschimmelingsproces). Ook geinig: op het Instagram-account van de kunstenaar kun je bijvoorbeeld zien wat er gebeurt als je een paprika oppompt of een schilderij maakt met een zelfbestuurbare kwast

Zalvende woorden van Bert Scholten

Clash #01 wordt ingeluid door een performance van Bert Scholten, een van de winnaars van het Hendrik de Vriesstipendium 2016, die zogenaamde 'figuratieve popmuziek' maakt. We verzamelen ons na de openingsspeech van een van de organisatoren in een hoek van de parkeergarage. Daar ligt een een marimba-achtig instrument met draagbeugels op de grond. Scholten hangt het instrument om en begint zich door de ruimte te bewegen. Door deze verplaatsing wordt een lint uitgerold waarop woorden staan die hij onder begeleiding van het instrument voordraagt. Tijdens de voordracht Zalvend doorkruist de kunstenaar het publiek dat om hem heen is verzameld. Het lint neemt, doordat het tegen armen en benen van toeschouwers aan komt, bepaalde vormen in de ruimte aan. De woorden en de klanken galmen trefzeker door de enorme parkeergarage, terwijl Scholten richting het slot steeds verder wegschuifelt.