Naar inhoud

Hier een cookie tekst met verwijzing naar de cookies pagina.

Alleen op reis in Curve

Een performance waarbij je wandelt door een lange witte opgeblazen tunnel en die voor iedereen anders is, dat kan tijdens Noorderzon. In de installatie Curve maak je een klein reisje in je eentje.

Curve is een grote installatie op het Bernouilleplein, gemaakt door kunstenaar Cocky Eek, geluidsontwerper Martin Franke en theatermaker Boukje Schweigman. Het project is een co-productie van Schweigmann& en Het Houten Huis.

Het geheel is een lange witte buis waar mensen in hun eentje doorheen lopen. Tijdens de wandeling hoor je verschillende geluidslandschappen. In Curve kunnen mensen loskomen van de alledaagse werkelijkheid. ,,Er wordt gespeeld met je zintuigen en tijdsbesef. Dit brengt je in een andere staat van zijn”, legt Eek uit. 

Banjeren en kuieren

Deze zondagavond is het druk bij Curve. Steeds worden er groepen wachtenden opgehaald die zich bij de kluisjes moeten verzamelen voor een korte uitleg. ,,We willen jullie vragen om alle spullen zoals telefoons, camera’s en horloges in de kluisjes te stoppen”, vertelt een medewerker.

Een voor een worden mensen opgehaald door een vrolijke man. Het is duidelijk dat hij de wandeling van de wachtenden naar het bankje verderop al een paar keer heeft gemaakt. In het gras is helemaal een pad gesleten en zijn kale hoofd is rood van de zon. Hij gaat met elk individu een kort gesprekje aan.

,,Je gaat op een reisje. Het is gewoon lekker banjeren en kuieren op deze mooie zondag”, roept hij lachend. Zijn tempo is heel langzaam. Bij het bankje zegt hij: ,,Hier mag je je schoenen uitdoen.” 

Schudden voor gebruik

De installatie wordt beschreven als een theater zonder spelers, maar de begeleiders spelen wel degelijk een rol. Dit beaamt Eek ook: ,,De begeleiders zijn allemaal via een oproep gekomen. Boukje is een meester in het opleiden van performers. Ze blijven zichzelf maar spelen een hele belangrijke rol.”

Een vrouw komt aangelopen vanaf de ingang van de Curve. ,,Hallo’’, fluistert ze terwijl ze mijn handen pakt en me naar de ingang leidt. Daar, zo’n tien meter verderop staat een stoel met zakjes die je om je voeten kunt doen.

Met de zakjes om mijn voeten ga ik staan. De vrouw haalt diep adem en schudt met haar armen en schouders. Ik doe haar na. Ze knikt en wijst naar de ingang. Deze is heel krap. Je moet jezelf er echt door heen wurmen. Opeens sta ik in de witte buis, met ontzettend statisch haar.

Ik hoor allemaal geluiden om me heen. In de geluiden zit een ritme. Ik loop heel rustig. Ik zie alleen de witte buis voor me en de witte buis achter me. Ik weet niet of ik een minuut aan het lopen ben of al vijf. Volgens Eek is dit onderdeel van de ervaring: ,,Je wordt geleid door de tunnel. Het blijft heel abstract, je moet er zelf iets van maken.”

Controleproblemen

Enkele bezoekers willen niet meteen een reactie geven. ,,Ik wil het eerst even laten bezinken’’, zegt een vrouw met een roze T-shirt. Anna Emmink vond de ervaring bijzonder: ,,Omdat ik wist dat er een einde was, werd ik niet bang. Ik dacht: ‘Ik heb het van buiten gezien, hoe lang kan dit nog duren?’ Je komt in zo’n stap-stap ritme. Als je eruit komt zit je nog steeds in die vibe.’’ Monika Seyer vond het niet prettig. ,,Ik heb echt controleproblemen, dus sommige gedeelten vond ik niet zo fijn.”

Schweigman merkt dat bezoekers zichzelf heel erg tegenkomen in de tunnel. ,,Sommigen zien het als een overgangsritueel’’, vertelt zij. Mensen weten wanneer ze binnenstappen niet goed wat ze moeten verwachten. ,,Ik was afwachtend, er moet iets gebeuren dacht ik’’, zegt bezoekster Femke Torensma. ,,Uiteindelijk vond ik het heel chill.”

Als ik me door de laatste opening wurm, staat mijn haar vrijwel recht omhoog en sta ik weer in het zonlicht, op het gras. Ik blijf in het langzame ritme lopen. Mijn schoenen staan verderop in het gras naast een stoel. Ik trek ze aan en haal nog even diep adem. Rustig wandel ik naar huis, kuierend en banjerend op deze mooie zondagavond.  

Tekst: Patriecia Kolthof
Beeld:  Wouter Nooitgedacht